Waarom niet?, wilde ik weten. Vanwege de slangen, was hun antwoord. In Australië is iedere pol gras verdacht omdat er een giftige slang in kan huizen. Dan boffen wij toch maar; bij ons schuilt er natuurlijk ook wel eens een spreekwoordelijk addertje onder het gras, maar ik ben dat addertje nooit tegengekomen. Daarnaast heeft een adder niet genoeg gif om een volwassen tuinier te doden. Ik kom in mijn tuin soms een ongevaarlijke ringslang tegen, maar nooit in een siergras.
Het gebruik van siergrassen in de tuin is nog niet zo oud. Pas in het midden van de vorige eeuw werden grassen in Europa populair, eerst in Duitsland, waar tuinarchitect, kweker en schrijver Karl Foerster het gebruik van grassen, samen met vaste planten, in de siertuin propageerde.
Molina 'Transparant'
Hij herkende als eerste de natuurlijke uitstraling van het gras. Ernst Pagels, een leerling van Foerster, heeft zich in de jaren zeventig van de vorige eeuw op het kweken van siergrassen toegelegd en vanuit zijn kwekerij, in Leer, in Oost-Friesland, vlak achter de zeedijk, is het siergras zijn zegetocht begonnen. De Duitse herkomst van siergrassen is terug te horen in namen als ‘Windspiel’, ‘Donnerwolke’ en ‘Herbstzauber’, maar sinds het siergras ook de USA bereikt heeft kom je steeds vaker namen tegen als ‘Skyracer’, ‘Heavy Metal’ en ‘Squaw’.
In de top tien van siergrassen staat het lampenpoetsersgras, Pennisetum ‘Hameln’ bovenaan. Het verbaast me niet want nu, in het najaar, is dit gras een van de mooiste planten in de tuin.Siergrassen hebben een paar eigenschappen die hen uniek maken: ze fluisteren in de wind en ze zijn bijna altijd in beweging. En je moet bewondering hebben voor hun unieke veerkracht. Grassen kunnen diep buigen, maar ze breken nooit.